De laatste week aan boord zou ik alleen zijn. Daar keek ik best wel naar uit. Een week om na te denken. En het Wad anders te beleven dan ooit eerder. Het liep anders. Ik had op zaterdagavond alles in orde gemaakt aan boord, zodat ik zondagochtend zo zou kunnen vertrekken. Het zou aan het einde van de zondag hard gaan waaien, West 7, dus ik wilde voor die tijd voor anker liggen bij Nes. De wind was zuidwest 4-5, het zicht was slecht, ik had een rif in het grootzeil en een rif in de fok. Ik ben eerst met afgaand tij tot onder Engelsmanplaat gezeild. Daar heb ik gewacht, tot het water weer kwam.

Met het water kwam er ook al meer wind. Rond 4 uur al nam de wind toe tot 7. Ik was toen nog net niet in Nes. En al gauw werd me duidelijk dat ik dat ook beter niet kon proberen. De golven zwiepten in geen tijd heel hoog op. Het buiswater maakte dat ik in korte tijd door mijn kiel en mijn trui heen drijfnat was. Het kwam ook zo plotseling dat ik geen tijd had om zeilkleding te gaan halen. En meestal houdt mijn kiel me wel aardig droog. Ik heb het grootzeil weggehaald en ben eerst op de fok, maar later voor top en takel terug gevaren naar het wantij. Daar heb ik het scheepje voor anker gelegd. Inmiddels had het anker zich wel goed bewezen, dankzij de ketting houdt het anker steeds, ook met harde wind.

Ik ben weer binnen gaan zitten, met een boek. Ik heb mijn telefoon aan de lader van Woolworth gelegd en ben een boek gaan lezen, en een boterham met kaas gaan maken. Terwijl ik zat te lezen, zag ik vanuit mijn ooghoeken rook uit mijn telefoon komen. Dat is foute boel, dacht ik meteen. Ik heb de stekker er uitgetrokken. Het bleek dat het snoertje van de lader was gesmolten. Als zoiets ’s nachts gebeurt, ben je mooi de pineut. Maar kennelijk is mijn telefoon ook van slag geraakt door deze gebeurtenissen, want de volgende dag deed hij niets meer. En zonder communicatie in je eentje op het Wad is geen goed idee.

Ik ben die ochtend dus direct naar Nes gevaren. Ik heb daar nog met mijn laptop een weerbericht opgehaald bij een open wifi in een café. Ik heb een nieuwe oplader gekocht en ben vertrokken. Ik wilde vanwege het gebrek aan communicatiemogelijkheden zo snel als ik kon naar Workum. Met het avondtij ben ik daarom direct in de richting van Leeuwarden vertrokken. Dat ging heel mooi. Ik heb grote stukken afgestoken, waar ik anders de geul volg. Ik liep vast aan de noordoostkant van het Kimstergat. Maar toen was het ook al bijna negen uur.

Dinsdag was ik voor de zon op en had om half 6 de zeilen al staan. Aanvankelijk was er helemaal geen wind. En voor het eerst in weken zou het ook weer echt mooi weer worden. En dat werd het ook in de loop van de dag. De hoge bewolking verdween, de wind nam toe tot zuidzuidwest 3. Niet ideaal qua richting. Ik ben dus eerst kruisend naar Harlingen gevaren. Kort kruisen in de Boontjes zag ik niet zitten, dus ik ben via het Molengat gevaren. Daarna nog met stroom mee en lange slagen over het brede en diepe Verversgat. Net met hoogwater kwam bij Kornwerd aan.

In de sluis had ik nog mot met iemand die vond dat ik mijn motor in de vrijloop moest zetten. Hij vond blijkbaar dat hij met zijn 43-voeter last had van mijn schroefwater. Ik had inderdaad mijn 10-pk SABB dieseltje in het laagst mogelijke toerental aan staan om de kop bij de wal te houden. Dat is erg handig als je alleen bent, en niet voor en achter tegelijk kunt zijn. De beste man wist blijkbaar niet, dat in zeesluizen bij open deuren door middel van een bellenscherm een sterke stroom in gang wordt gehouden om verzilting van de zoete zijde tegen te gaan. Hij dacht zeker dat ik er de oorzaak van was dat hij de kop niet bij de wal kon houden. Na de sluis wilde hij revanche nemen en even laten zien dat hij veel harder kon zeilen dan ik. Hij was een half uur na mij vertrokken uit Kornwerd. Hij is in een rechte streep achter mij aangevaren, en is op intimiderende wijze op 3 meter achter me overstag gegaan. Het schip heet “Live your dream”. Mij scheen het eerder een nachtmerrie toe om die man te moeten zijn. Ik kende hem trouwens, hij hield op het feest van de Colin Archer Memorial dit jaar een warm pleidooi voor sportief varen. Het was Olaf van de “Live your dream foundation”.

Het laatste deel van de terugreis had nog wel wat voeten in de aarde. Het was mooi weer, maar wind was er niet meer. Om 6 uur heb ik met nog 7 mijl te gaan de motor maar gestart. Ik ben daar geen fan van. Maar ik had geen weerbericht, en ik wist niet zeker of het woensdag ook nog mooi weer zou zijn. En ankeren op potentieel de lage wal met mogelijk veel wind trok mij niet aan. En ik wilde wel graag weer naar huis en naar Carol na 3 weken aan boord.

En een belangrijk leerpunt: Volgend jaar heb ik uiteraard een marifoonantenne in de mast, en dus ook een marifoon. Maar dan neem ik ook een tweede mobiel en een tweede lader mee!